22 januari schreef ik mijn laatste blogpost. Het lijkt inmiddels een heel leven geleden. Een leven voor Corona en verschillende soorten lockdowns. Een tijd waarin we iedereen mochten knuffelen, elkaar de hand schudden en we onze huiskamers vulden met kringverjaardagen. Het was op mijn dertigste verjaardag dat de intelligente lockdown werd aangekondigd. Ik vierde het al niet zoals gepland, maar het was toch even schrikken. Wat zou dit gaan betekenen voor mij als mens? Wat zou er met mijn bedrijf gebeuren? Wat doet deze crisis met mijn naasten? Stap ik eind november nog in het huwelijksbootje? Alles was opeens onduidelijk en ik houd niet van onduidelijk.

En toch ging het vanaf maart beter dan verwacht. Het redactiewerk lag een paar weken stil, maar daarna stroomden de opdrachten opeens binnen. Ik ervaarde veel meer rust, doordat mijn agenda niet meer propvol was. Vrienden en familie zie ik minder dan ik zou willen, maar er is gelukkig genoeg digitaal contact mogelijk. En ondanks dat we in een klein appartement veel op elkaars lip zitten, vinden mijn vriend en ik het nog steeds gezellig met elkaar. Het trouwen gaat dus gewoon door al weten we nog niet goed hoe het eruit gaat zien. Feesten zullen we in ieder geval op een ander moment moeten doen.

De coronacrisis is niet ideaal, maar klagen mag ik niet. Ik besloot deze periode te gebruiken om aan mezelf te werken. De laatste jaren heb ik vooral besteed aan studeren, een bedrijf opzetten en mijn naasten, dus nu was het tijd voor mezelf. In plaats van romans las ik opeens zelfhulpboeken en non-fictie. Ik schreef pagina’s vol in mijn dagboeken in plaats van gedichten. En ik begon opeens met bonbons maken omdat ik iets nieuws wilde leren. Toch bleef er de behoefte om me bezig te houden met verhalen. Dit gebeurde door het proeflezen en redactiewerk sowieso, maar ik wilde me verdiepen in andere media. Ik verslond series en films, zat veel achter mijn pc om te gamen en ik las (uiteraard) veel nieuws.

Eigenlijk vond ik dat leventje wel prima tot het een paar dagen geleden weer begon te kriebelen om te bloggen. Dus nu zit ik hier iets heel anders te typen dan ik me had voorgenomen, want goed, na maanden stilte is er nu eenmaal veel te vertellen. Zo wil ik iets zeggen over het feit dat ik na jaren poëzie schrijven eindelijk ben begonnen aan een roman. Daarnaast wil ik met jullie mijn favoriete non-fictieboeken delen, maar in deze tijden van thuisvermaak lijkt het me ook leuk om af en toe game- en netflix-tips te geven. En schrijven over schrijven blijft ook iets wat ik graag wil doen. Er is dus genoeg om me deze halve lockdown mee te vermaken.